عشق

عشق انسانی حيات است و زندگی ، اطاعت آور است و پيروساز
و اين عشق است كه عاشق را هم شکل با معشوق قرار می‏دهد و وی می‏كوشد تا
جلوه‏ای از معشوق باشد و كپيه‏ای از روشهای او، همچنانكه خواجه نصيرالدين طوسی
در شرح اشارات بوعلی می‏گويد :
" عشق نفسانی آنست كه مبدأش همرنگی ذاتی عاشق و معشوق است ، بيشتر اهتمام عاشق به روشهای معشوق و آثاری است كه از نفس وی صادر می‏گردد.
اين عشق است كه نفس را نرم و پرشوق و وجد قرار می‏دهد ، رقتی ايجادمی‏كند كه
عاشق را از آلودگيهای دنيائی بيزار می‏گرداند ".
محبت به سوی مشابهت و مشاكلت می‏راند و قدرت آن سبب می‏شود كه محب
‏به شكل محبوب درآيد . محبت مانند سيم برقی است كه از وجود محبوب به محب وصل
گردد ، و صفات محبوب را به وی منتقل سازد . و اينجاست كه انتخاب محبوب اهميت
اساسی دارد . دوستی همرنگ ساز است و زيباساز و غفلت آور ، آنجا كه پرتوافكند عيب را هنر می‏بيند و خار را گل و ياسمن.
دوست داشتن از عشق بهتر است
"دکتر علی شريعتی"